این روزها که می گذرد...

چقد بدم میاد ازین گزارش ویترینی‌های ادارات! اومد گزارش‌ها و آسیب‌های کارها رو گذاشت که نظر بدیم، تازه یکی از گزارشهای آقای گزارش نویس رو گذاشت که از قلمش کیف کنیم!

یه هفته س که اومده و من هنوز نتونستم نیم ساعت پیشش بشینم حرف بزنیم. شایدم خیریت داشت، بهرحال داره با روند واقعی زندگی مون آشنا میشه.

امروز خبر اومد یکی از همکارامون فوت کردن. چند روز پیش گفتن کرونا بوده، بعد گفتن عفونت ریوی، ولی چون از قبل مشکل تنفسی داشت حالش خیلی بد بود. بستری شد و امروز تمام...

دیشب بهم میگه تو از نظر روحیه بین همه شون قالتاق حساب میشی😅

امروز وضعیت فوق العاده بود تو بیمارستان، ملاقات‌ها کاملا ممنوع، کد 55 اعلام میکردن برای شستن دست‌ها، گفتن از روزهای بعد معلوم نیست بشه همراه هم راه بدن که به نظرم چرت میگن، نمیشه راه ندن.

از خستگی غش کرده بودم، که زنگ زده میگه میخوایم بیاییم اونجا.

اون روز که سخت حس ناتوانی داشتم پیش بدی‌های این آدم، روزی که مث ده‌ها بار دیگه‌‌‌ای که از خدا پرسیدم واقعا میخوای تا کجا به بعضی آدم‌ها مهلت بدی؟ همه جواب این آدم‌ها موکوله به قیامت؟؟

حالم خوب نبود و درد حساسم کرده بود، وگرنه در حالت عادی بیش از اینها ازش دیدم و شنیدم. این بار نتونستم بی رحمیشو تحمل کنم. همه جمع بودن و نمیخواستم حال بقیه رو بد کنم.

امشب دیگه خیلی دلمون تنگ شده بود، زنگ زدیم که میشه بیاییم خونتون؟ گفتن بیایید بابا! ما هم دلمون تنگ شده!

چرا بعضیا فکر میکنن تعارف تیکه پاره کردن لازمه وقتی چند روز دلنشین!! در کنار هم داشتید. چرا فکر میکنن با احوالپرسی و عذرخواهی! بابت کم و کسری‌ها و افتخار داشتم در کنارت بودم، مخاطب یادش میره که چقد به شعور و اعصابش و قراری که با هم داشتید احترام نذاشتی و حالا با یه بوس بوس همه چیز تموم میشه؟